Nieuwe ronde, nieuwe kansen

En zo vloog ook het laatste stukje van 2014 o zo snel voorbij. Het was een bewogen jaar, met als hoogtepunt onze bruiloft en veel familiebezoek.

Professioneel gezien hoop ik op een beter jaar in 2014. We openden een kleine shop op het lokale vliegveld, maar besloten op de valreep van het jaar de deuren van onze centrale lunchroom dicht te doen; te veel werk en tijd voor te weinig inkomen. Maar aan de andere kant, zo beginnen we 2014 met een schone lei en dat voelt goed! Open voor nieuwe kansen en nog meer tijd om mooie dingen te maken.

Qua haken kan ik zeggen dat ik mezelf heb overtroffen. Het was namelijk het eerste jaar dat ik kon haken! Ik verbaasde mezelf af en toe door wat er van mijn haaknaald kwam, beetje bij beetje kan ik steeds meer en steeds mooiere dingen maken. Ik ben van plan dit jaar lekker verder te gaan.

Dan nu, TATATADAAAAA: mijn granny square deken. Eigenlijk is hij al eventjes af, maar door de feestdagen heb ik maar weinig achter de computer gezeten. Dus bij deze alsnog: Tadaaaaa!

De deken is 1.05m bij 1.40m. Precies mooi voor een bankdekentje. Ik heb er allerlei willekeurige (rest) kleurtjes in gemikt en stiekem ook af en toe wat bij gekocht. Het deel met de sqaures was eigenlijk al een tijdje af, maar ik bleef steken op de rand. Na grondig onderzoek kwam ik uit de grannyrand van Lucy van de Attic en daar ben ik heel tevreden mee!

Natuurlijk doe ik zoals zoveel haaksters mee aan de Crochet Along 2014. Mijn kleurtjes heb ik binnen en ik ga binnenkort beginnen met de eerste toeren. Daarover in latere posts meer.

En beter laat dan nooit: voor iedereen nog een heel goed, gezellig, gezond en creatief 2014!

(met nog een paar kleine goede voornemens)

Kerstige kleuren

Soms vraag ik me af wat er gebeurd is met de afgelopen dagen / weken / maanden. Ineens bevind ik me in december, ga ik een kerstboom opzetten en leef ik toe naar het einde van het jaar. Wat?!

Na de bruiloft zou ik beginnen met kerstversiering haken, ik had er veel zin in. Maar er kwam niks goed uit mijn handen. Allerlei boompjes, balletjes en sterretjes probeerde ik maar het was niet naar mijn zin.

Vorige week koos ik een paar mooie (kerst) kleuren uit en eindelijk heb ik twee mooie hangers, waar ik he-le-maal tevreden mee ben.

.

Deze ster van Little Woolie.

En een kersthanger met het boompje van Ellebel en eindelijk, na veel patroontjes, vond ik mijn ideale sterpatroon. De kleur is niet goed te zien, maar het boompje is lichtgroen.

Aangezien ik, na uitgebreid testen, deze ster écht het mooiste vind, hier het patroontje. De bron weet ik niet precies aangezien ik het uit een van mijn Facebookgroepjes heb geplukt. Het is ook nog eens héél makkelijk te maken! 

Ook al heb ik hier de boom staan, het is soms lastig in kerstsferen te komen wanneer de zon buiten schijnt en het 25 graden (ofzo) is. Daarom een fragment uit een van mijn favo kerstfilms, Love Actually. Zet je volume op maximaal en go!

Love Actually, Dancing Minister





Rood-wit-blauw

Mijn blog over theemutsen een tijdje geleden kwam me deze week van pas. Ik kan niet zeggen dat ik mijn eerste theemuts heb gemaakt, maar het komt wel in de buurt.

Wat maak je voor een Nederlands - Boliviaans bruidspaar dat in Nederland wil gaan wonen? Een rood-wit-blauw theepakket!

Ik had een klein theepotje voor het grijpen en haakte een teacosy naar dit model. Het was een beetje passen en meten omdat het patroon voor een grotere theepot was bedoeld, maar uiteindelijk was ik niet ontevreden.

Het schattige Nederlandse stofje dat om het mandje zit was nog over van onze bruiloft. Mijn moeder, de held, had hier 130 zakjes van genaaid voor de gasten als herinnering. Ik knipte een reep van de stof en heb die om het (Bolivaanse :-) ) mandje geplakt.

Twee theeglazen en wat zakjes Pickwickthee en zo was ik heel tevreden met mijn cadeautje in Nederlandse stijl.

Verder nog wat Work in Progress:

Mijn granny deken is bijna klaar! Nog even doorzetten met de rand en dan ben ik er. Als het af is, mag ik van mezelf wol gaan kopen voor de super Crochet Along. Ik zit nog in twijfel over een één- of tweepersoons deken. Ik nijg naar tweepersoons, want we hebben maar één bed en dat is dat van onszelf.

Aan ene kant ben ik bang dat ik dan geen tijd meer heb voor andere haakprojecten, aan de andere kant wordt het netjes verspreid over het hele jaar dus zo´n vaart zal het ook niet lopen. Wat zouden jullie doen?

Fijn weekend!

( Nog een afsluiter voor de kattenliefhebbers. Die van mij is heel nieuwsgierig als het over toiletbezoekjes gaat :-) )

Halve granny sjaal

Zoals in de reacties al opgemerkt was: de komende tijd heb ik hier geen sjaal nodig want we gaan hier de zomer in.

En toch had ik veel plezier bij het maken van mijn eerste sjaal. Er komt vast een dag waarop ik hem goed gebruiken kan. Ik koos voor dit model sjaal omdat ik niet goed wist hoeveel ik uit de bol wol zou halen en met deze driehoekige sjaal kon ik ophouden of doorgaan zolang ik wilde. Met het randje ben ik wel tien keer overnieuw begonnen: een schulprandje, een bolletjesrandje, alleen maar lossen... ik kwam er niet uit. Uiteindelijk koos ik voor gewone stokjes met nog een extra rand vasten en dat was precies naar mijn zin!

Ik vond een gewillig model in een van medewerksters, Jhenny, ze wilde wel even showen. Uiteraard heb ik het alpaca exemplaar van te voren wel even in een sopje uitgewassen. Het ´natuurlijke´ geurtje is er nu zo goed als uit en de doek valt nog soepeler.

Op de foto is het niet zo goed te zien, maar de rand is donkerrood, niet roze.

Nu gauw mijn grannydeken afmaken, want vanaf januari is er weer een gaaf nieuw project bij één van mijn Facebookgroepjes: een Crochet Along met als resultaat een strependeken. Iedere week komt er het patroon van een aantal strepen. Daar krijg je toch zin in! Wie doet er nog meer mee? Check hier voor meer info. 

Fijn weekend!  

Aan de alpaca

Daar zat ik dan met mijn reuze bol alpaca wol. Het ruikt een beetje naar ehhh, volgens man naar konijnenpoep. Ik hou het maar op een natuurlijk geurtje.

Eigenlijk zijn het twee dunne draadjes die samen één vormen, op de ene plek een stuk dikker dan op de ander. Regelmatig kom ik stukjes 'natuur' tegen. Hooi, stro of blaadjes, terwijl ik haak valt er van alles uit. Echt makkelijk haakt het niet omdat het heel ongelijk en ´ruig´ is. Maar het is zácht! En het is zo leuk om te weten dat ik een puur natuur sjaal aan het maken ben. 



In mijn woonplaats zijn geen lama´s te bekennen, ze wonen vooral op hoger gelegen plekken. Maar soms heb ik het voorrecht ze tijdens mijn tripjes tijdens het wollige lijf te lopen, zoals deze prachtexemplaren op het Boliviaanse eiland Isla del Sol, dat ligt in het Titicacameer.

Nog een paar niet zo puur nature kleurtjes erdoor en dan kom ik gauw het resultaat van mijn alpacasjaal showen!

100% puur en eerlijk

De afgelopen dagen was het centrale plein van mijn woonplaats afgezet voor de textieldagen. Handwerkers uit allerlei omgelegen dorpen kwamen naar Sucre om hun vaardigheden te laten zien en hun zelfgemaakte spullen te verkopen. Prachtig! Wat heb ik mijn ogen uitgekeken. Check dit:

Ieder dorp heeft zijn eigen klederdracht en eigen typische manier van handwerken.

Typisch weefsel uit Tarabuco, een dichtbij gelegen dorpje. Dit soort weefsels beelden verhalen en situaties uit. Vrouwen zijn weken, soms maanden bezig met één weefsel. Je snapt, ze zijn niet goedkoop :-)

Deze dame heeft wel een hele bijzonder manier van hand (of voet?) werken!

Deze mevrouw wilden heel graag poseren!

Pure wol, zoals het ooit bedoeld was. Zowel schapen als alpacawol. De alpacawol komt van babylama´s en is heerlijk zacht! 

Sommige bollen wol worden met de hand geverfd.

Ik kon het niet laten een flinke bol 100% pure alpaca wol te kopen. De bol is lekker groot, zo´n 350 gram. Daar moet wel een flinke sjaal van te maken zijn toch?

After baby shower

Slechts een paar dagen na de bekendmaking van de verborgen zwangerschap van Alejandra, is baby Julieth geboren. Ze is een paar weken te vroeg geboren, maar gelukkig is alles in orde met mama en kind.

Aangezien de baby ons verrastte met haar (snelle) komst, was er geen tijd voor een babyshower. Dus besloten we tot een after baby shower. We maakten we een luiertaart, een taart van luiers dus, die ik versierde met wat gehaakte bloemen.

Verder kon ik het niet laten iets te haken voor de baby, namelijk dit babydoekje, die erg bij alle dames in de smaak viel. Ze vonden het bijzonder en zo schattig: een konijn met een poncho.

Het patroon voor het babydoekje vond ik op de website van Marmarel

Ondertussen haakte ik natuurlijk lekker verder aan mijn grannydeken. Ik heb inmiddels 35 granny´s van zeven toeren aan elkaar gehaakt.

Sinterklaas gaat hier in Bolivia aan ons huisje voorbij, maar iedereen die zijn schoen gaat zetten de komende tijd: veel Sint en Pietplezier! 

Grannydeken

Deze week trok ik een aantal conclusies:

Ik heb allerlei cadeautjes gehaakt de afgelopen weken, maar het is hoog tijd voor iets moois in huis. Zoiets waarvan een bezoeker kan zien dat er gehaakt wordt in dit huis (oké, op de rondslingerende bollen wollen, draadjes en haaknaalden na dan). 

Mijn eerste ´grote´ project, zoals deze babydeken, vond ik erg leuk om te maken. Zoiets dat je op kunt pakken wanneer je thuis komt, en lekker door kunt gaan haken zonder al te veel te hoeven tellen of nadenken. Ik heb dus nog wel zin in een nieuw groter haakproject.  

En dus.... presenteer ik bij deze het begin van mijn nieuwe granny square deken! Ik heb gekozen voor wat grotere gekleurde vlakken en haak grannys van zeven toer. Ik haak ze samen op de join as you go manier.

Natúúrlijk gaat het erom om de bolletjes wol op te maken, maar ik kon het niet weerstaan om wat extra kleurtjes in te slaan. Ik zou maar zonder komen te zitten....

Oh ja en als laatste trok ik nog een conclusie: ik ga komend jaar meedansen in het grootste carnaval van Bolivia! Daar over later meer en hier alvast een voorproefje:

 

De zielen zijn onderweg

Dit weekend wordt in Bolivia ´Todos los Santos´ gevierd, het feest van de doden. Een feest waarbij overleden geliefden worden herdacht op een speciale manier. Op vrijdag worden de kinderzielen verwacht, op zaterdag de zielen van de volwassenen.

Families ´onthalen´ de zielen in hun huis, waar ze speciale tafels inrichten met een foto en favoriete lekkernijen van de persoon waar het om gaat. Ze bakken ´Tanta wawas´, speciaal brood met gezichtjes, zetten drinken klaar met rietjes erin zodat de zielen iets kunnen drinken tijdens hun tijdelijke terugkomst op aarde en vaak staat er een bord met het favoriete eten klaar. Veel families gaan ook naar het graf van degene waar het om gaat, ook met eten en drinken.

                                

Ook al lijkt het misschien luguber en zijn we in Nederland wat nuchter voor dit soort vieringen, toch vind ik het zelf een mooie manier om een keer per jaar stil te staan bij overleden dierbaren. Dit jaar komt het voor ons een stapje dichterbij dan voorgaande jaren, omdat we in januari een dierbare vriendin zijn verloren. Rossmary was 27 jaar en overleed van de ene op de andere nacht, heel onverwacht. We hadden net kerst samen met haar en haar familie doorgebracht en haar verteld van de aanstaande bruiloft.

 

De zus van Rossmary vertelde ons dat we morgen thuis een glaasje water kunnen klaarzetten en een foto van haar. We moeten het dan alleen over positieve dingen hebben, door negatieve gedachten kan het zijn dat de ziel blijft en dat is niet de bedoeling. Ik denk dat we ook maar een glaasje rum erbij zetten...

Mochten jullie iets gaan doen met Halloween vandaag, veel plezier! 

Om de kriebels van te krijgen

 Help! Deze keer geen mooie kleurige haakplaatjes.

Nee, HELP! Het jeukt op mijn hoofd.

*krabberdekrab*

Wat kan dat nou zijn?

Na inspectie van man is het al gauw duidelijk. Kom ik even bedrogen uit als ik dacht dat ik ze na mijn kindertijd nooit meer tegen het lijf zou lopen: LUIZEN!

Ja, daar krijg je ook de kriebels van he?

De volgende ochtend meteen richting apotheek voor een speciaal shampootje en een luizenkam. En na een beetje kammen kwamen de eerste dikke exemplaren al tevoorschijn.

Na nog heel wat gekam en geshampoo, is de jeuk weer over en zijn de luizen uit de weg geruimd. Waarschijnlijk zijn ze met het nichtje van mijn man meegekomen die een tijdje geleden bij ons in huis was en zijn de luizeneitjes die ze heeft achtergelaten nu uitgekomen.

Het meest verontrustende van dit vieze, kriebelige luizenverhaal is dat ik tijdens de grondige haarinpecties nog iets ergers tegenkwam in mijn haarbos. Daar zaten ze, verstopt tussen mijn blonde haren: een paar witte exemplaren. En die kan ik er niet zomaar uitkammen...

                                                           Nu meen ik het écht: HELP!